Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Τα ξημερωματα..

Τωρα που oλα ηρεμησαν  και κοιμηθηκες ,τωρα που το μονο που ακουγεται ειναι η μουσικη απο τον επανω οροφο.τωρα και εγω μπορω να σκεφτω,να αποφασισω.Θα μπορουσε να γινει πιο ευκολα αν δεν ησουν εσυ εδω διπλα μου, αν ελειπες..οπως τοτε που ελειπες καθε μερα.που σκεφτομουν που ησουν και που να γυρνουσες και αν υπαρχω στο μυαλο σου..
Μα τωρα που σ'εχω και μπορω να σε κραταω δεν σε θελω.
Δεν σε θελω , δεν θελω να σε βλεπω ,να σε νιωθω.Σε απορριπτω καθε μερα.καθε ωρα και στιγμη..
Αλλαγες..αλλαγες σε ολα.ανθρωποι που αλλα ενιωθαν και τωρα αλλα ζητουν οχι απο καποιον αλλον μα απο το ιδιο προσωπο..και οσο θελω να σε διωξω τοσο θελω να σε κρατησω -να σε κρατησω γιατι μερικες στιγμες της ζωης μου με σενα θελω να τις περασω ,την επιτυχια στην δουλεια μου σε σενα τρεχω να την πω .και τα νεα μου πρωτος τα μαθαινεις..
Μα εσυ τωρα πια δεν χαμογελας και μερικες φορες αποφευγεις να μιλας..ισως επειδη δεν με αντεχεις αλλο και η φθορα μας σε κουρασε , μα μενεις παντα στο πλευρο μου και τις νυχτες με αγκαλιαζεις οσο πιο σφιχτα, μπορεις να με λιωσεις οχι απο θυμο αλλα επειδη σου λειπω..μα μονο τα βραδια γιατι οταν ξημερωνει ξανα φορας αλλο προσωπο ,τον νεο σου εαυτο και σταματας να αισθανεσαι..και χανεσαι ολη μερα σε αλλες..παρεες , ηδονες, σε αλλα παθη..Γυρνας παντα γυρνας σαν να ξερεις πως θα μαι παντα εκει να περιμενω..να με πνιξεις οπως καθε νυχτα..
Μα σημερα το σκασα και θα ανασανω ξανα . γι αυτο δεν σε κοιταω αποψε..για να μην με κανεις να χαθω μεσα σου ξανα..
Για να ξυπνας τα πρωινα και να μην μπορεις να βρεις δυναμη πουθενα, να νιωθεις λιγο μονος και να παρεις λεωφορεια , τρενα να με ψαξεις ..
Για να με ζητας σε τραγουδια και να δανειζεσαι στιχους που θα με θυμιζουν.για να πεις οσα ποτε δεν ειπες , οσα εκρυβες απο ολους και ετσι με χανεις αποψε και χανεις και την συντροφια σου..
Μη παιζεις αλλο εσυ με την κιθαρα σου δεν με αφηνεις να το παρω αποφαση και ποναει.ποναει σαν οσα μας χτυπουν καθημερινα , σαν τις συνηθειες που δυσκολα κοβεις..
Και οσο το τραγουδι επαιζε , επρεπε να φυγω πριν ξυπνησεις, πριν με πιασεις..και οσο αυτο το τραγουδι πληγωνει καθε νοτα.τοσο μετανιωνω ,σιγα σιγα ξεχνω..και βρεθηκα παλι εκει απ οπου αρχισα...στην αγκαλια σου ,γιατι σε ξερω και ισως σε εχω ακομα αναγκη τελικα..εσυ σιγουρα εχεις εμενα .φαινεται τα βραδια αλλωστε * 

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

it breaks my heart ‘cause I know you’re the one for me.


Τα μπαλονια οταν τα αφησεις απο τα χερια σου ,φευγουν..και συνηθως σκανε οταν φτασουν στο οριο τους.
Τα χελιδονια φευγουν και ξαναγυριζουν οταν δεν αντεχουν αλλο στην νεα τους πατριδα.
Ο χρονος φευγει και οι μερες διαδεχονται η μια την αλλη.για να ρθουν οι εποχες να στολισουν καθε τοπιο ,καθε κοινη μας θεα.

Οι ανθρωποι φευγουν αμα τους αφησεις.Φευγουν αν ανοιξεις την πορτα και δεν κοιταξεις πισω σου.
Φευγουν αν ξεχαστεις και αν ξεχασεις να τους χαμογελασεις..
Φευγουν γιατι δεν αντεχουν να ακουν ο,τι τους χρεωνεις.Φευγουν γιατι ειναι περισσοτερα αυτα που δεν αντεχουν να μαθουν.
Φευγουν χωρις την θεληση τους πολλες φορες.
Χωρις να τους νοιαζουν οι συνεπειες..Σαν φαντασματα ομως ξαναγυρνανε.χτυπανε την πορτα και περιμενουν.
να ξαναενωσεις τα κομματια σου και να τους δεχτεις..
Οι ανθρωποι φευγουν για ταξιδια μακρινα..χωρις ελπιδα..
Τα γελια τους φευγουν.το αρωμα τους χανεται..
τα ματια τους ξεθωριαζουν σιγα σιγα. και μενει η αναμνηση .στειρα απο αισθησεις..
Για να εχεις να θυμασαι..λιγα λεπτα πριν τους (ξανα) υποδεχτεις στην ζωη σου ,αυτη η ζωη που ηρθε και εφυγε μαζι τους.
Να θυμασαι τι εσπασε μεσα σου οταν τους ειδες να φωναζουν και να φευγουν υστερα απο λιγες ωρες.
Να θυμασαι εκεινη την στιγμη που ειδες να κλαινε αλλα να προχωρανε..
Να θυμασαι τι σου χρεωσαν σαν απατη και πως καλυψαν το εγω τους..
Το χαδι τους , το φιλι τους οταν σε εριξαν στην αλλη μερια της ζωης σου..
Να θυμασαι και το γελιο τους , την φωνη τους.*
Μηπως και καταφερεις να ενωθεις.*
Και εκει που περιμενεις να γινει ενα θαυμα .να σωθεις. ειναι τοτε που ακους την πορτα να χτυπα.
Τοτε που αντικρυζεις καταματα την μορφη του.
Μια φυγη που ελαβε τελος..μια ευκαιρια να τον δεχτεις.
Οι στιγμες κυλανε σαν τα ποταμια.κατρακυλανε , πεφτουν απο ψηλα.σαν καταρακτες με πιεση πανω μας. και ξανα αλλες..και ξανα.ξανα.ξανα..
Η ζωη μας περναει σαν τουτο τον χειμωνα.ισως αυριο να χει ηλιο..οχι χιονι.
Παει ο χειμωνας . 
Τραβα το χερι μου και ελα,ισως δεν στο δειξα τοτε οσο επρεπε..μα τα συναισθηματα ειναι για να φαινονται . πριν σε χασω ξανα. * ξανα * και παλι απο την αρχη, 
παλι οπως τοτε * τοτε * 
καποτε * οπως πρωτα. * παλι.. * 
και παλι. * 
σαν κομματια καρδιας που ενωνονται.σαν εμας * εμας.......