Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μια κυριακη. ~

Κυριακες..σηματοδοτουν οικογενεια,φιλια,σχεσεις..
Κ αν το καλοσκεφτεις ολα τα σημαντικα τα κανονιζουμε για τις Κυριακες..!!! το Κυριακατικο τραπεζι ,με γονεις,θειους,ξαδερφια,παππουδες και γιαγιαδες..
γελια.φιλια.αναμνησεις.τσακωμοι..αναβιωνουν αμεσως μπροστα στα ματια μας..Τις κυριακες μας πιανει και το συνδρομο συντροφικοτητας.
Βολτες με το αμαξι σας ,σε ωραιες παραλιες καθε κυριακη. μαζι. βολτες με τα ποδια σε καταπρασινα λιβαδια. ειναι εκει και δεν σου λειπει πια...
Ειναι η κυριακη που ειχες αναγκη να τον δεις..σαν γιορτη ανημερη,ακουγεται μουσικη ,ειναι το αγαπημενο σας τραγουδι...αυτο που οποτε τ'ακους τον θυμασαι.
ΙΣΩΣ ειναι μακρια σου .ισως ειναι κοντα. οι κυριακες σας ομως μενουν για παντα εκει που τις αφησατε.. γιατι εχουν κατι σαν κοκκινο χρωμα σε εναν μουντο ουρανο με συννεφα
μεγαλες παρεες ,φιλοι που αντεξαν μεσα στον χρονο..
μυστικα που κρυφτηκαν στις μεγαλες μας καρδιες. καφεδες και συζητησεις βραδινες..σε καφε ,μπαρακια,μπαλκονια..σκοτεινες εποχες που αυτοι σου κρατησουν το χερι.εκει στα δυσκολα.για αυτον που σε παρατησε μονη ,γ αυτη που πηγε με αλλον..για οσους εταξαν και δεν εδωσαν ποτε..φιλιες που κρατησαν απο χιλιομετρα.
Καραβια που φευγουν,λεωφορεια γεματα αποσκευες,αεροδρομια γεματα απο αγκαλιες και γελια με κλαμα μαζι.. 
βροχερες ωρες που δεν περνανε με τιποτα. 
ονειρα που και αυτη ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ δεν ηρθαν να σε δουν..
το τελος της ημερας. ερχεται .σε βρισκει καπου να κλαις.να γελας.να τσιριζεις απο υστερια και ενθουσιασμο ,αγκαλια με τον ανθρωπο σου. σε τραπεζια μεγαλα οικογενειακα. ποτηρια σηκωμενα στον αερα. με φιλους που φευγουν για καιρο σε αγνωστα μερη . ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ .καποτε ΘΑ ΜΑΣ ΕΝΩΣΕΙ !

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

μιας χρησης !

Ανθρωποι.
Χρησιμοποιουνται απο αλλους ανθρωπους...
ψυχικα..συναισθηματικα. σωματικα.
Καποια φορα στην ζωη μας ολοι εχουμε χρησιμοποιησει τον αλλον...
Για να μας καλυψει.. για να μας σωσει...
και αυτες ειναι μονο οι καλες περιπτωσεις ...Αλλοι προσπαθουν να κανουν φασαρια μεσα μας,να μπουν απροσκλητοι και με το ετσι θελω στην ζωη μας..να μας διεγερουν συναισθηματικα.. να ζουν απο το οξυγονο μας.. και εμεις που ειμαστε τοσο καλοι σε αυτο..δινουμε..δινουμε..δωσε και εσυ..κ αλλο αερα..κ αλλο αιμα... κ αλλη ψυχη !!!! Για να ναι διπλα σου παντα...για να τον κρατησεις με νυχια και με δοντια..
Μια μερα ομως θα συχαθει την ανασα σου..θα θελει να φυγει..θα ανοιξει την πορτα..δεν θα πει πολλα..μπορει να μην πει ουτε το τυπικο ΓΕΙΑ.. και απλα θα φυγει. Γιατι του τελειωσες. Γιατι εισαι πλεον "τα ιδια και τα ιδια"γ αυτον,,
βραδυα που δεν ακους την καρδια του, βραδυα που δεν ζεις απο την υπαρξη του..βραδυα που καταριεσαι την ζωη,,,την μοιρα.. το μυαλο σου..
βραδιες ομως που ερχονται και φερνουν μαζι τους
αυτο που τοσο καιρο δεν μπορουσες να δεις ! την υπαρξη ενος ανθρωπου που ηξερε πως να σε χειριστει. να σε παιδεψει .να σε ριξει κατω για να μην ξανασηκωθεις .. να σε πεταξει και να ουρλιαξεις απο πονο...
Ανθρωποι γυρω μας πολλοι...ξερουν τα κουμπια μας.. ξερουν να μας χρησιμοποιηουν...γιατι μπορουν.. μην φανταστεις κραταει λιγο..απλα κραταει μεσα μας για μια ζωη !
Τετοια Σαββατοβραδα σου περναει και απο το μυαλο ποσο ασχημη τελικα να ναι μια ζωη χωρις ουσια.. χωρις παρεες..χωρις γελια...χωρις αυτον.
περασε τωρα η σκεψη..την εδιωξα!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

εξαιρεση.!

Ξυπνάω πάλι στο μπλε χαλασμένο μου καναπέ
Όλα κομπλε, νιώθω κομπλέ
Και αν αυτό είναι που δε σ’ αρέσει
Είμαι ότι είμαι και αυτό αγάπη μου δε θα αλλάξει ποτέ
Ακόμα και αν ο ουρανός πάνω στο κεφάλι μου πέσει
Για το καλό μου πες αντίο
Μα εγώ δε τη φοβήθηκα ποτέ μου αυτή τη λέξη
Γιατί αν νιώθεις κάτι που το αγαπάς μακριά να φεύγει
Να ξέρεις πως αν υπάρχει στα αλήθεια επιστρέφει
Είμαι ο Iratus, τελεία και παύλα
Και στην τελική
Αγάπα με για αυτό που είμαι
Γιατί δεν έχεις επιλογή
Δε στη δίνω, δε θα αλλάξω
Μα ακόμα κι αν το κάνω
Θα ‘μαι ο ίδιος όταν στον καθρέφτη μου θα με κοιτάξω
Δε ξέρω τι πρέπει να κάνω
Και αυτό το γουστάρω
Γιατί έτσι καταλαβαίνω κάθε φορά που ραπάρω
Πως έχω χίλια δις πράγματα για να μάθω
Φύσης καλλιτεχνικής άνθρωπος είμαι
Δεν έχω τη λογική που μοιράζεται ο κόσμος
Είναι, πάντα, μέσα στο μυαλό μου η ανάγκη νιώθω κάτι
Από πόνο, ζήλια, φθόνο, μέχρι έρωτα κι αγάπη
Κι αν ο χρόνος είναι χρήμα, έχω χαλασμένο ρολόι
Και αν οι σκέψεις έχουν βάρος στο μυαλό μου, είμαι convoy
Είμαι ένα junky που δεν έχει ανάγκη ένεση
Είμαι ο κανόνας που επιβαιβεώνει την εξαίρεση...

παραμυθια.

Καπως πρεπει να μοιραστουμε τις δικες μας ιστοριες..τα δικα μας ονειρα..αυτα που μας τρωνε τις νυχτες και τις αδειες μερες που ξημερωνουν. 
Που να μοιραστεις ωραιες συζητησεις.. ντυμενες με ομορφες λεξεις . θαυματα που εγιναν μπροστα στα ματια σου? 


Για ολο αυτα που δεν μπορεις να πεις.. κ ομως θες!
γ αυτα που νιωθεις αλλα δεν θες να δειξεις...Για τους αγγελους που σε κανουν να χαμογελας και τους δαιμονες που ζουν διπλα σου.
Ετσι πλαθεις και εσυ το δικο σου παραμυθι..λες ολα αυτα που δεν μπορεις να πεις στην πραγματικοτητα .κρυμμενα πισω απο νεραιδες,ξωτικα,πριγκιππες ,αμαξες και βασιλεια παντου γυρω σου.


Μονο φτιαχνοντας το δικο σου παραμυθι μπορεις να τα χωρεσεις ολα αυτα μαζι..σε μια παραγραφο..σε μια σελιδα..σε ολο το βιβλιο..και ΜΟΝΟ οταν τα πιστεψεις μπορεις και να τα μοιραστεις με τον κοσμο σου..
με τους ανθρωπους σου..


Ολα αυτα που φοβασαι.. μας υπαγορευουν να ζησουμε μια αλλη ζωη
με λαθος τροπους και οχι δικες μας αποφασεις.. μονο με τα παραμυθια μπορουν να εξοντωθουν.να μην τα δεις ποτε ξανα..να λυτρωθεις..


Σε βλεπω να καθεσαι ακομα εκει στον καναπε.. αμιλητος .. ομορφος οπως εισαι..
ποιο να ναι το δικο σου παραμυθι..αυτο που εχεις σκεφτει να κανεις μια μερα πραγματικοτητα??
αυτο που κλεινεις τα ματια λιγο πριν κοιμηθεις σκεφτεσαι μια σκηνη του..λιγα απο τα λογια που εχεις να πεις..


Και δεν θελω να ξυπνησεις μια μερα και να καταλαβεις.. πως ολο αυτο που ζεις..δεν ειναι παρα ενα ξενο παραμυθι καλοφτιγμενο... που χωραει και δρακους και δαιμονες..ενα παραμυθι .. φτιαγμενο για σενα..αλλα εντελως ξενο σου! 
ΔΕΝ ΘΕΛΩ!  καλυτερα να χαθουμε καπου σε κρυμμενους δρομους που ευχεσαι να υπαρχουν

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ .αστην να πεσει.

Καλημερες που δεν υποθηκαν ποτε.. βλεμματα που ριξαμε σε διπλανους μας χωρις ουσια !
Αλλοι υποφερουν , αλλοι γελανε μιλανε με τους φιλους τους  ακουγονται δυνατα..
αλλοι ειναι σκεπτικοι.βυθισμενοι στα δικα τους !
Εσυ ενας απλος παρατηρητης χωρις φωνη..μοιαζει με βουβο σινεμα.. θες να βοηθησεις αλλα δεν εχεις δυναμη..πιστη..κουραγιο..χαθηκαν ολα. στις ωρες που περιμενες να φανει
στις ωρες που ζεις ολομοναχος..
Ψαχνεις μεσα στις επαφες του κινητου σου καποιον φιλο να παρεις να ξεχαστεις ..να περασει ο δρομος ..να φτασεις πιο γρηγορα! Μια συντροφια ζητας..να σ δωσει ωθηση.. ελπιδα..να ξερεις πως δεν εισαι μονος σε ενα γεματο απο ανθρωπους με διαφορετικα αισθηματα λεωφορειο..
Ισως το τηλεφωνο δεν απαντηθει ποτε..ισως δεν τολμισεις να παρεις για να μην ενοχλησεις.. και ετσι δεν υπαρχει αλλη επιλογη απο το να βυθιστεις και εσυ οπως ο απεναντι σου..
Ακουστικα στα αυτια...μουσικη που σου κανει παρεα σε τετοιες στιγμες..
Καλοκαιρια και χειμωνες που περασαν χωρις σκοπο..τρελες που δεν εκανες γιατι υπηρχε το "ΟΧΙ"
ρισκα που ποτε δεν πηρες γιατι υπηρχε το "ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ"
ερωτες που δεν εζησες γιατι υπηρχε το "ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ"
μα στην ουσια ολα γινονται..μα στην πραξη δυσκολα αφηνεσαι να σε επηρεασει .να σε πατησει
Αναμνησεις ,προσωπα που περναν διπλα σου . τις ακους???τα βλεπεις??
εφυγαν...πιαστα .ΜΠΟΡΕΙΣ! Πες την καλημερα που ολοι περιμενουν να ακουσουν,να δουν... γελα,χαμογελα!! :)

ΑΥΤΟ περιμενεις και εσυ οπως και εγω !

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ?

Ειναι απ'αυτες τις μερες που βρεχει .κανει κρυο και η καθημερινοτητα σε επηρεαζει... δεν θες να βγεις να ξεσκασεις και μενεις κλεισμενος σε 4 τοιχους..
Παρατηρωντας τα φαινομενα και τους ανθρωπους γυρω μου τον τελευταιο καιρο . βρισκω διαφορες πρωτα σε μενα...
Καθως αλλαξε η ζωη μου κατα 50% εμαθα να μην φοβαμαι και την σκια μου , να ξυπναω μονη μου,να κανω μονη μου παρεες να ζω μια αλλη ζωη ... και ταυτοχρονα να περιμενω για κατι-καποιον..
να κοιμαμαι σε ενα διπλο κρεββατι ολομοναχη και να καταλαβαινω τι θα πει να γυρνας σε ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ χωρις κανεναν να σε ρωτησει αυτο το ηλιθιο  "γυρισες" ενω εισαι μεσα στο σπιτι..
χωρις να χτυπαει ενα τηλεφωνο για συντροφια...να καθεσαι να κοιτας ταβανι ενω σε καθε θορυβο να πεταγεσαι... να φοβασαι...
να φοβασαι να ξημερωσει και να σαι ξανα μονος... 
να φοβασαι μηπως ξεμεινεις και εσυ...σαν πολλους ,ισως τους περισσοτερους που δεν καταφερανε να βρουν και να νιωσουν το αισθημα που ολοι καποια στιγμη στην ζωη μας ψαχνουμε...
Λενε πως και αμα δεν το πολυψαχνεις ερχεται απο μονο του.. 
σε βρισκει την καταλληλη στιγμη...
Εχω ακουσει πως το καθετι ή ο καθενας στην ζωη σου ερχεται την στιγμη που τον εχεις πραγματικα αναγκη για να σου θυμισει κατι..να σε συμπληρωσει και να ζησει μαζι σου για οσο χρειαζεται..οχι λιγοτερο μα ουτε και περισσοτερο.. 
^ Λογια που παγωσαν ... Λογια που θυμασαι σε καθετι γυρω σου..τραγουδια που εχουν παντα την μορφη του . αρωματα που χαθηκαν μαζι του. πραξεις που περιμενεις να δεις. δεν εγιναν ΠΟΤΕ..μην νομιζεις και ο αλλος ηθελε να ζησει ,να ρισκαρει ,να σου δειξει με πραξεις οτι τον παιδευει μεσα του αλλα μερικες φορες ειναι αυτοι οι ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ που παιζουν το σημαντικοτερο ρολο στην ζωη μας.. μας κανουν λιγο απομακρους...διστακτικους ..φοβιτσιαριδες...
αποφασιζουμε ετσι..να μεινουμε σπιτια μας με κλειστα φωτα , κλειστες πορτες...κινητα που κραταμε στα χερια και δεν ανοιγουμε ποτε ...
ΑΑν ομως αποφασισουμε να ζησουμε..καλυτερα να αφησουμε στην ακρη εγωισμους και τους φοβους...ως τοτε :
ισως μια μερα να ξυπνησουμε αγκαλια. ΤΕΛΟΣ!