εξαιρεση.!

Ξυπνάω πάλι στο μπλε χαλασμένο μου καναπέ
Όλα κομπλε, νιώθω κομπλέ
Και αν αυτό είναι που δε σ’ αρέσει
Είμαι ότι είμαι και αυτό αγάπη μου δε θα αλλάξει ποτέ
Ακόμα και αν ο ουρανός πάνω στο κεφάλι μου πέσει
Για το καλό μου πες αντίο
Μα εγώ δε τη φοβήθηκα ποτέ μου αυτή τη λέξη
Γιατί αν νιώθεις κάτι που το αγαπάς μακριά να φεύγει
Να ξέρεις πως αν υπάρχει στα αλήθεια επιστρέφει
Είμαι ο Iratus, τελεία και παύλα
Και στην τελική
Αγάπα με για αυτό που είμαι
Γιατί δεν έχεις επιλογή
Δε στη δίνω, δε θα αλλάξω
Μα ακόμα κι αν το κάνω
Θα ‘μαι ο ίδιος όταν στον καθρέφτη μου θα με κοιτάξω
Δε ξέρω τι πρέπει να κάνω
Και αυτό το γουστάρω
Γιατί έτσι καταλαβαίνω κάθε φορά που ραπάρω
Πως έχω χίλια δις πράγματα για να μάθω
Φύσης καλλιτεχνικής άνθρωπος είμαι
Δεν έχω τη λογική που μοιράζεται ο κόσμος
Είναι, πάντα, μέσα στο μυαλό μου η ανάγκη νιώθω κάτι
Από πόνο, ζήλια, φθόνο, μέχρι έρωτα κι αγάπη
Κι αν ο χρόνος είναι χρήμα, έχω χαλασμένο ρολόι
Και αν οι σκέψεις έχουν βάρος στο μυαλό μου, είμαι convoy
Είμαι ένα junky που δεν έχει ανάγκη ένεση
Είμαι ο κανόνας που επιβαιβεώνει την εξαίρεση...